O książce: 2013 / Osobowość trzeciego cara Rosji z dynastii Romanowów rzadko przyciągała uwagę historyków. Car Fiodor Aleksiejewicz (1676-1682) wstąpił na tron ​​w wieku czternastu lat i zmarł przed ukończeniem dwudziestu jeden lat. Jednocześnie przez większość swojego krótkiego panowania był chory (nawet w okresie dojrzewania książę doznał poważnego urazu kręgosłupa). Nie pozostawił własnego spadkobiercy, a jego śmierć naznaczona była straszliwym powstaniem Streltsy, w wyniku którego władzę w kraju przejęła jego siostra, księżniczka Zofia. Ale oto, co jest zaskakujące: w ciągu sześciu lat jego panowania zrobiono wiele: zniszczono lokalność, rozpoczęły się najważniejsze reformy w dziedzinie edukacji i kultury. Rosja pilnie potrzebowała zmian i car doskonale to zrozumiał, rozpoczynając „miękką”, stopniową europeizację kraju. Jak pokazuje autor książki, słynny historyk Dmitrij Wołodichin, była to realna alternatywa dla ogłuszającej, strasznej, „miażdżącej kości” europeizacji Rosji, przeprowadzonej następnie przez młodszego brata Fiodora, Piotra Wielkiego. Kto wie, gdyby Fiodor Aleksiejewicz żył dłużej, kraj uniknąłby jednej z najtrudniejszych kart w swojej historii.